打架 [dǎ jià]
1 相打,徒手格斗。
例 男孩们在打架。
英 fight; scuffle;
2 打起来。
例 吵架的两个男生放学后就打架。
英 come to blows;
3 参与打斗;举拳猛打。
例 男子不敢为了吃穿打架。
英 mix it up;
1 互相争斗殴打。
1 互相斗殴。
英语 to fight, to scuffle, to come to blows, CL:場|场[chang2]
德语 kämpfen, sich streiten , Gefecht (S), Schlägerei, Prügelei, Handgemenge (S), sich prügeln, sich schlagen (V), sich raufen, sich balgen (V)
法语 se bagarrer, se quereller